ماهک من

بدون شرح 14

+ نوشته شده در شنبه دوازدهم اردیبهشت ۱۳۹۴ ساعت 13:24 توسط مامان فاطمه |

بازی 103

به آغوش باد بسپار موهایت را

در آمدن به سویم

نسیمی از عطر موهایت

لذت را می برد تا بی نهایت

مرغ عشقم می خواند در صفایت

و من بودنت را

در بهترین لحظه ها

با اذان عشق

در نماز گلبرگها خواهم خواند

+ نوشته شده در جمعه یازدهم اردیبهشت ۱۳۹۴ ساعت 13:2 توسط مامان فاطمه |

بنمای رخ که باغ و گلستانم آرزوست
بگشای لب که قند فراوانم آرزوست

ای آفتاب حسن برون آ دمی ز ابر
کان چهره ی مشعشع تابانم آرزوست

گفتی بناز بیش مرنجان مرا برو
آن گفتنت که بیش مرنجانم آرزوست

آن دفع گفتنت که برو شه به خانه نیست
آن ناز و باز تندی دربانم آرزوست

زین همرهان سست عناصر دلم گرفت
شیر خدا و رستم دستانم آرزوست

زین خلق پر شکایت گریان شدم ملول
آن های و هوی و نعره ی مستانم آرزوست

والله که شهر بی تو مرا حبس میشود
آوارگی کوه و بیابانم آرزوست

یک دست جام باده و یک دست زلف یار
رقصی چنین میانه ی میدانم آرزوست

دی شیخ با چراغ همی گشت گرد شهر
کز دیو و دل ملولم و انسانم آرزوست

گفتند یافت می نشود جسته ایم ما
گفت آن چه یافت می نشود آنم آرزوست

+ نوشته شده در شنبه پنجم اردیبهشت ۱۳۹۴ ساعت 14:44 توسط مامان فاطمه |

چطور می شود بین آهن و سیمان و سنگ از جنس آب بود؟

چگونه میتوان در سنگینی فلزات از نرمی پنبه گفت!

آیا خانه های امروزی بوی آرامش دارند؟!

آیا دیوارهای سر به فلک صدای مهربانی دارند؟!

اگر ارامش زمین خواهم از آبی بیکرانش محرومم

آگر چشم هایم آبی بی انتهایش را بخواهد از ارامش زمین بی بهره می مانم

این چه بی رحمی ست بر ما و کودکان ما

بعد نوشت1:

باران های بهاریمان فراوان بود شکر خدا

بعد از هر باران پای برهنه به حیاط و در نهایت کوچه میزدم دنبال رنگین کمان ،که ببیند دختر خانه مان

اما این سر به فلک کشیده ها بیشتر از یک کف دست آسمان را بما نمیدادند

بعد نوشت2:

کاش چوپان بودم آسمان و زمین و ...از من بود خواه پوستین بر تنم،خواه گیوه بر پایم غمگین

+ نوشته شده در سه شنبه یکم اردیبهشت ۱۳۹۴ ساعت 0:28 توسط مامان فاطمه |

** و ان یکاد الذین کفرو الیز لقونک بابصارهم لما سمعو الذکر و یقولون انه لمجنون و ما هو الاذکر للعالمین **

به تو که نگاه میکنم،بهار می آید می نشیند گوشه پیراهنم و بازی میکند با گره روسری سرمه ای ام که این روزها با آفتاب پیر می شود

رد چشمهایت را که می گیرم،می رسم به درختانی که به حریم آسمان دویده اند با میوه هایی از گنجشکهای نارس،از قناری های ناتمام.

می رسم به باغی از آواز که در آغاز خودش مانده است.

نه نه نه، می رسم به دریایی از لبخند،به اقیانوسی آرام از نگاه، می رسم به خدایی که همان نزدیکی است.

رد چشمهایت را که می گیرم،می رسم به پریانی پرده نشین که با وضوی هم نماز می خوانندو از لبهای هم نیایش می شوند

با من فقط با لبهای خودت حرف بزن،لبهایی که از نفرین باکره است،لبهایی که فقط زلالی را تلاوت می کند.

حالا به تو نگاه میکنم و فردا می دود در تک تک سلول هایم و می رسم به خورشیدهای چادر نشینی که تا پیری،جوان می مانند.

نوشته‌های پیشین

آرشیو موضوعی

پیوندها

BLOGFA.COM

خاطرات ماهرخ

بدون شرح 14

بازی 103

از جنس خودت4

نوشته‌های پیشین

آرشیو موضوعی

پیوندها