بازی 43 و دیالوگ7

سلام

مدت زیادی هست که بازی جدید انجام ندادیم و فعالیتای قبلی تکرار میشن

*********ماهرخ و مورچه ها*******

این بازی بدون دخالت مامان انجام شد

خونه جدید مورچه داره مورچه هایی متوسط نه ریز و نه درشت

سخت مشغول اشپزی بودم که ماهرخ با فریاد گفت:مامان داره راه میره

چی؟

مورچه!

مدتی نگاش کرد و وانمود میکرد ازش میترسه(اره جون خودت ،منم باورم شد؛ شیطون بلا)

منم مشغول تر از مشغول

مورچه از روی سرامیکا اومد رو قالی و باز فریاد ماهرخ که میگفت از خونمون برو بیروووووووون مامان اومد خونمون

فقط قالیا خونه ی ماست

رفت و یه کارت پستال کوهنوردی اورد و گفت میخوام بردارمش

منم تشویقش کردم که افرین تو میتونی

مشخص بود که موفق نمیشه

اهمیت ندادم تا اینکه ازم کمک خواست مورچه ر گذاشتم روی کارت

که یه طرفش قله ی علم کوه و اون یکی صفحش خونه ای زیبا تو کلاردشت واسه استراحت کوهنوردا بوذ

مورچه رفت روی سقف خونه و یا میرفت روی دیوار و یا اینکه روی سبزه ها قدم میزد

مثل یه شخصیت زنده تو کتاب قصه بود واسه دخترک

وقتی رفت رو بوم خونه ماهرخ میگف:بیا پاین می خوری زمین پات اوف میشه

خیلی جالب بود

بعد با دست مورچه ر برداشت گذاشت روی قله رو ابرای تو اسمون و کلی کیف میکرد

مورچه میومد پایین و دوباره با اجبار ماهرخ قله ر فتح میکرد

متاسفانه عکسی ندارم شرمنده

بعد از اون میرفتیم بیرون که بازم فریااااااااااااااااد مامان با دخخخنش (دهنش) میبره

چی مامان؟؟

مورچه!!!!!!!

مورچه بیچاره داشت واسه زمستونش غذا جمع میکرد

و من به دردونه توضیح دادم

*****************************

این روزا یه حشره ماهرخ میگزه و به خیال دخترک پشه هست

وقتی گله از سوزش گزیدگی میکنه میگم:گوشش میکنم

میگه:نهههههههههههههههههههه پشه گیناخ (گناه)داره

+ نوشته شده در یکشنبه دوازدهم آبان ۱۳۹۲ ساعت 13:6 توسط مامان فاطمه |

** و ان یکاد الذین کفرو الیز لقونک بابصارهم لما سمعو الذکر و یقولون انه لمجنون و ما هو الاذکر للعالمین **

به تو که نگاه میکنم،بهار می آید می نشیند گوشه پیراهنم و بازی میکند با گره روسری سرمه ای ام که این روزها با آفتاب پیر می شود

رد چشمهایت را که می گیرم،می رسم به درختانی که به حریم آسمان دویده اند با میوه هایی از گنجشکهای نارس،از قناری های ناتمام.

می رسم به باغی از آواز که در آغاز خودش مانده است.

نه نه نه، می رسم به دریایی از لبخند،به اقیانوسی آرام از نگاه، می رسم به خدایی که همان نزدیکی است.

رد چشمهایت را که می گیرم،می رسم به پریانی پرده نشین که با وضوی هم نماز می خوانندو از لبهای هم نیایش می شوند

با من فقط با لبهای خودت حرف بزن،لبهایی که از نفرین باکره است،لبهایی که فقط زلالی را تلاوت می کند.

حالا به تو نگاه میکنم و فردا می دود در تک تک سلول هایم و می رسم به خورشیدهای چادر نشینی که تا پیری،جوان می مانند.

نوشته‌های پیشین

آرشیو موضوعی

پیوندها

BLOGFA.COM

ماهک من

خاطرات ماهرخ